In het begin werden sociale mediaplatforms gebruikt voor persoonlijke communicatie en het delen van privé updates met vrienden en familie. De posts waren dus gericht op een selecte groep met contacten die deze mensen ook persoonlijk kende. Wat ze deelden was dus erg laagdrempelig en persoonlijk. Social media werd dus niet gebruikt als informatieve nieuwsbron, zoals je tegenwoordig ziet. En merken.. die waren er al helemaal niet te vinden! Bedrijven adverteerden in die tijd nog vooral via traditionele media, zoals kranten, televisie, radio of magazines.

Wat ook meespeelde was het feit dat toegang tot sociale media zich beperkte tot desktop computers. Smartphones waren nog maar net een ‘ding’ toen Mark het Facebook platform vanuit zijn studentenkamer opstelde. Alle updates die mensen deden werden dus van achter hun computers thuis (of op het werk, als je durfde) gedaan. En als deze mensen iets deelden, dan was het voornamelijk een tekstuele update. Want plaatjes waren nog niet echt je-van-het. Kekke video’s of gephotoshopte afbeeldingen waren niet bepaald de standaard. Kortom: deze doelgroep is gewend om online meer persoonlijke, tekstuele berichten te consumeren.

Dat persoonlijke was fijn, maar achteraf gezien zorgde het er natuurlijk voor dat er veel privé-informatie op publieke omgevingen werden gezet. Daar werkten ze allemaal aan mee. Pas later begon dat een issue te worden, want later kwamen er bedrijven en advertenties in het spel. Iets waarbij deze platforms de privé-informatie beschikbaar stelden aan bedrijven om hun advertenties zo effectief mogelijk in te richten.